نیایش شب قدر

 خدایا چقدر حرف زدن با تو خوب است؛ چه ساکت و صبور به درد دلم گوش می دهی . چه ساده اشاره می  کنی که پیش تر بیایم و اندوه و رنج تنهایی ام را با تو بگویم.

خدایا چقدر حرف زدن با تو زیباست؛ چگونه گرد و خاک را از سر و روی کلماتم پاک کنم تا لایق تر شوند، کجا  و در چه زاویه ای بنشینم تا گناهان فراوانم را نبینی؟ با چه رویی چمدان فرسوده ام را باز کنم و تحفه های  ناقابلم را تقدیمت کنم؟!

 خدایا تو مرا بهتر از خودم می شناسی و نشانی تک تک سلولهای تاریکم را می دانی. تو مرا بیشتر از خودم  دوست داری. هر بار که می خواهم با تو گفتگو کنم اولین حرف را تو بر زبانم می گذاری. هر روز صبح این  تویی که مهربانانه از کوچه ما می گذری و استکانم را پر از خورشید می کنی.

 خدایا مرا ببخش که دهانم بوی عشق نمی دهد...

 مرا ببخش که هنوز بند کفشهایم را نبسته ام و نردبان شکسته ام را تعمیر نکرده ام...

 مرا ببخش که روز و شب را گم کرده ام...

 مرا ببخش که نان تو را می خورم و نام تو را فراموش می کنم...

  مرا ببخش که برای یکبار هم که شده تو را نبوسیده ام...

  شب قدر است تقدیرم را تو رقم می زنی؛ تقدیری مبارک که هر لحظه نام تو بر زبانم باشد.